Monopoli – jeszcze bardziej włoskie Włochy.

Uciekając przed chłodem i deszczami nękającymi północ Włoch, trafiliśmy kawałek na południe za Bari. Zresztą do jedynego otwartego campingu w okolicy.

Samo pole wygląda jakby ostatni ludzie biwakowali tu w 93, ale ma to też swój urok. Jak i to, że wychodząc z kampera patrzymy na morze. Oczywiście tradycją stało się, że pierwszego dnia dostaliśmy cięgi od deszczu, ale to nic! Kolejny dzień w tym rejonie to wyprawa do Monopoli.

Utrudnienia komunikacyjne spowodowały, że zdecydowaliśmy się pojechać do miasta kamperem.

Okazało się to trafną decyzją, bo mimo wąskich uliczek, Jacek zwinnie manewrował naszym kolosem. Po przekroczeniu granic miasta, nie byliśmy nastawieni zbyt optymistycznie. Wielkie fabryki na przedmieściach, pustostany pomieszane z blokowiskami, które delikatnie mówiąc, nie robiły pozytywnego wrażenia. Jako, że wcześniej już ustaliłam gdzie mamy w mieście pójść, co zjeść i co zobaczyć, zostałam kierownikiem wycieczki. Zmierzaliśmy w stronę starego miasta, a przed jego wrotami odkryliśmy przepiękny port z uroczymi, niebieskimi łódeczkami, które jak później się okazało oglądając lokalne pocztówki i magnesy, są znakiem rozpoznawalnym Monopoli.

Zaparkowaliśmy dosłownie 60 metrów od murów starego miasta, a to stare miasto… Ono zwaliło nas z nóg.

Jacek pierwszy przekroczył próg bramy wjazdowej… Zatrzymał się, uśmiechnął od ucha do ucha i zawołał “Milka, chodź tu proszę i to zobacz!”. Dołączyłyśmy do niego, a moim oczom ukazały się wąziutkie, biało beżowe uliczki, pnące się w chaosie, mieszając jedna z drugą. Okiennice, balkony, detale i ich brak, wszystko to tworzyło kompozycję tak spójną w swym poplątaniu, że pokonując przecznicę za przecznicą, zachwycaliśmy się tylko jeszcze bardziej! Mimo, że wiedziałam gdzie chce iść i co zobaczyć, plan legł w gruzach, bo każda uliczka wąska na osiem łokci kusiła swoją aurą tak bardzo, że nie mogliśmy się jej oprzeć. W akompaniamencie ochów i achów dotarliśmy na plac. Tam też pierwszy, z rozpędu wszedł Jacek. Ja z Iloną, kawałek z tyłu w uliczce, sroczki, oglądałyśmy kolejne kolczyki w lokalnym sklepiku. Jacek wrócił z miną w grymasie wzruszenia i szczęścia jednocześnie. Pokazał mi gęsią skórkę i poprosił bym poszła za nim… I bym oddychała przez nos.

Wchodząc na plac moje nozdrza uderzyły zapachy mieszających się kuchni.

Z jednej strony czułam ryby, gdzie indziej pizze, na koniec pieczone paninni. Ja też dostałam gęsiej skórki. To wszystko skwitował i zaakcentował wystrzał korka szampana, który w akompaniamencie entuzjastycznych okrzyków został rozlany w kieliszki celebrujących życie lokalsów. Gwar, zapachy, kolory, architektura, nawet maleńkie trzykołowe auta dostawców tworzyły klimat tego miejsca. Siedliśmy pośród ludzi, z których twarzy płynęła radość życia. Par trzymających się za ręce w trakcie picia białego wina, rodzin i gwarnych dzieci, jak i cały czas skaczących na wszystkich, niesubordynowanych psów.

Zjedliśmy obłędną pizze, chociaż pewnie jakby była podła to byśmy nawet tego nie odnotowali, bo na smak składało się tam tysiąc składników, z czego tylko dziesięć z nich było w kuchni.

Po zjedzeniu jeszcze długo błądziliśmy ulicami miliona kamieni zaglądając do masy sklepików. Lokalnych sklepików, które są hołubione i dopieszczane jako jeden z elementów budujących to miejsce. Spożywczy, którego witryna wygląda jak maleńkie okno w piwnicy, okazuje się wspaniałym sklepem z cudownymi produktami, gdzie miła Pani na miejscu zrobi Ci kanapkę z czym sobie życzysz, zmieli Ci kawę i zaparzy, a jak potrzebujesz chwili relaksu poczęstuje winem od kuzyna z winnicy. Odwiedziliśmy też pyszną lodziarnię, która koniec końców okazała się jedynym zrealizowanym punktem mojego planu. Wracając do kampera, wręcz upojeni doznaniami jakie zapewniło nam to miejsce, zajrzeliśmy do sklepu z winami. Żeby mieć coś do kolacji na następny dzień… Tu znów cudowny człowiek, wybór win nieskończony. Lokalne nalewane z kartonów albo prosto z węża (gdzie on się kończy, wie tylko sam diabeł) do butelek po czym popadnie. Nam trafiła się taka po wodzie mineralnej. Cena? 2 Euro z centami. Pan ma znajomą z Koluszek, która mieszka w Monopoli od lat… Wspólne zdjęcie i wracamy na kemping.

Zaraz kolejna wyprawa i jeszcze więcej zwiedzania… Aż strach przeszywa na myśl o tym, jak trudno będzie pobić Monopoli oraz San Marino, które zwiedziliśmy zaledwie 2 dni wcześniej.