2022 – byłeś cholernie intensywny! Piękny, ale i wyjątkowo trudny.

Połowa grudnia to moment, w którym zdajemy sobie sprawę, że rok dobiega końca. Tylko rosnące bąbelki mają większą moc w uświadamianiu nam jak szybko leci czas.

347 dni 2022 roku przeżyliśmy na swój sposób, w naszej głowie pojawiają się wspomnienia, które mimowolnie oceniamy. Podsumowujemy swoje dokonania w sferze prywatnej i zawodowej, zastanawiamy się co można było zrobić lepiej, gorzej lub po prostu inaczej. Żałujemy okazji, których nie wykorzystaliśmy, wkurzamy się na siebie za słowa, które wypowiedzieliśmy lub wręcz przeciwnie, zabrakło nam odwagi na wyrażenie siebie. Z ciepłem w sercu rozczulamy się nad pięknymi momentami, które wywoływały nasz uśmiech i z ciężkim westchnięciem i przełknięciem śliny przeganiamy z głowy złe momenty.

Jedno jest pewne! Za 19 dni ten rok będzie tylko wspomnieniem, a kolejny listą planów, celów, postanowień i marzeń.

Znajdźcie chwilę dla siebie, zaparzcie ulubioną herbatę, dajcie dojść do głosu swoim myślom i poczujcie, czy żyjecie w zgodzie ze sobą. Czy jest coś co ciągle odkładacie na później, czy są emocje, które w sobie ukrywacie? Czy chcecie czegoś spróbować, coś zmienić, coś poprawić? A może wszystko jest piękne, ale zapominacie w głębi duszy to docenić?

Nigdy nie zapomnę, gdy pierwszy raz usłyszałam piosenkę zespołu Lemon – Nice. I choć te 10 lat temu nie byłam jeszcze tak świadoma siebie, swoich granic i potrzeb, to te wersy piosenki uderzyły mnie niczym cios Mike Tyson’a.

„Zrozumiałem – by żyć musisz chwytać dzień.
Wstań by biec, bo istnieć nie znaczy żyć!”

ISTNIEĆ NIE ZNACZY ŻYĆ!

Za każdym razem, gdy słyszę tę piosenkę, przypominam sobie 20 letnią siebie marzącą o tym, by to zdanie nie charakteryzowało mnie. Przecież chciałam czegoś więcej od życia! Od zawsze powtarzałam, że życie trzeba przeżyć, nie przeczekać. Jednak ciężko było patrzeć na to motto pozytywnie, zalegając z czynszem i szukając dorywczych job’ów.

Z perspektywy czasu wiem, że gdyby nie Milka, to gówno bym zrobiła.

Gdy same w siebie nie wierzyłyśmy okazywało się, że nigdy nie zwątpiłyśmy w siebie nawzajem. Z pełną odpowiedzialnością mogę stwierdzić, że siostrzeństwo nas ładowało, budowało, pchało do przodu. A ten rok pokazał mi, że żyjąc osobno straciłam cząstkę siebie. Już tak nie chcę.

Przyznam Wam się do czegoś, nie potrafię robić listy postanowień, w związku z tym nie wiem też, czy potrafiłabym do tych postanowień dążyć. Od zawsze należę do osób, które nie zdołały odpowiedzieć na pytanie „Gdzie widzisz siebie za 5 lat?”. I nie jestem o to na siebie zła. Jestem przekonana, że 5 lat temu nie wymyśliłabym miejsca, w którym jestem teraz, więc swoimi marzeniami i celami zapewne bym się ograniczyła.

Dostałam dzisiaj wiadomość od jednej z Was, która przypomniała mi o moim jedynym styczniowym postanowieniu, które w sumie było z mojej strony afirmacją, nieustannie powtarzałam „to będzie mój rok” – dzisiaj mogę stwierdzić, że jak i w zeszłym roku, zrobiłam wszystko, aby tak było. Jestem z siebie dumna! Jestem też dumna, z tego, że potrafię być z siebie dumna. (Ale to jest raczej temat na oddzielny wpis.)

Dlatego moja afirmacja na 2023 brzmi „To będzie nasz rok!”.

2022 – byłeś cholernie intensywny! Piękny, ale i wyjątkowo trudny. Zależy mi, aby pozostawić po Tobie pamiątkę na naszym blogu, który jest dla nas wirtualnym pamiętnikiem. Wracając do tego wpisu za kilka lat chcę pamiętać emocje, które mi towarzyszyły.

To był rok pełen spełnionych marzeń – szczególnie tych zawodowych. Rok bliskich i dalekich podróży, odkrywania świata, odkrywania siebie. Rok, w którym poczułam jak piękni ludzie mnie otaczają, jak mnie wspierają, jak kochają. Rok pełen szczerych, nowych znajomości, ale i pełen obserwacji obłudy i zakłamania. Rok nasycony tęsknotą za rodziną, bliskimi, za moim miejscem. Rok pełen poczucia szczęścia i spełnienia, a zarazem pustki i przemęczenia.

Tak wiele się wydarzyło!

Ten pokaz slajdów wymaga włączonego JavaScript.

Zdecydowanie najważniejszym rozdziałem mojego roku był Polsat.

Pierwsze sekundy 2022 roku spędziłam na scenie Parku Śląskiego, wykrzykując hasło „Szczęśliwego Nowego Roku!”. Pamiętam, że marzyłam o pracy w telewizji, więc poprowadzenie Polsatowego Sylwestra było niebywałym zaszczytem. Później działo się tylko więcej i więcej. Prowadzenie programu Farma daje mi ogrom radości, niesamowite jak bardzo cieszy mnie bycie wredną 😛 Bo trzeba przyznać, że nie ułatwiam życia uczestnikom. W tym roku spędziłam 40 dni na planie drugiej edycji, która już 2 stycznia będzie miała swoją premierę i wiem jak bardzo się w nią wkręcicie! Działo się jeszcze więcej niż w pierwszej, więc może w 2023 będzie mi dane nagrywać trzecią!

Po pierwszej i drugiej edycji myślałam, że to najdłuższy projekt w jaki się zaangażowałam, wtedy przyszedł czas na Taniec z Gwiazdami, który dobitnie mi pokazał, że nie miałam racji.

3 miesiące niezwykle ciężkiej pracy, zaangażowania, skupienia, przełamywania swoich słabości, ale i twardo trzymania się swoich zasad. Oczy nie potrafią kłamać, więc tak często widzieliście moją absolutną radość, ale i zwątpienie, przemęczenie, zgaszenie. Sama nie dałabym rady. Okazało się, że jestem słabsza niż myślałam, a Milka w odpowiednim momencie to wyczuła i przybyła z ratunkiem. Litery same wyrastają pod moimi palcami, uwalniając emocje głęboko we mnie schowane i niewątpliwie im na to pozwalam.

Wpadła, zatańczyła do Let’s get loud i już poszło! Przetrwałam! Baaaaaaa… Ja to wygrałam! My to wygrałyśmy! My to wygraliśmy! Nadal ciężko mi w to uwierzyć! Nieprzerwanie widok kryształowej kuli na mojej półce przyprawia mnie o dreszcze i ekscytację, w sumie to samo czuję, gdy macam się po krzywo zrośniętym żebrze! 😛

Nadal czuję totalne docenienie otrzymując mikrofon i wchodząc na scenę! W tym roku udało mi się poprowadzić finał Farmy, galę Miss Polski, Earth Festiwal w Uniejowie, Jubileusz Ich Troje, być częścią 30 lecia Polsatu. Może to będzie mało eleganckie, ale – jaram się!

Tak bardzo zatraciłam się w dążeniu do celu, że zabrakło mi chwil i motywacji do czegoś więcej. Na szczęście Milka absolutnie to zrozumiała i na własnej skórze poczuła jak wiele radości i satysfakcji daje taka praca. Poprowadziła 2 odcinki programu Polacy za granicą, odwiedzając wyspę Jersey i Czarnogórę i chyba nie muszę Wam przypominać poprowadzonego przez nas koncertu Ich Troje w Mrągowie? Jak ona się odpaliła na scenie! Jej absolutny brak kontroli nad mimiką pokazuje jak bardzo była sobą, pełna swobodna i flow!

Tak często rozmawiamy z Milką o wdzięczności. O tym jak bardzo jesteśmy szczęśliwe za wszystko co nas w życiu spotyka. I bezustannie wspominamy słowa naszej babci „siostry zawsze muszą być razem!”. Więc ponownie afirmuję, bo afirmacje trzeba powtarzać „to będzie nasz rok!”

Tak bardzo chciałam podsumować cały rok i wspomnieć o wielu rzeczach, które udało nam się stworzyć razem, jednak… Wiecie co? Zrobię z tego osobny wpis!
Chcę, aby Milka w tym uczestniczyła! W końcu to ona w tym roku była głową i sercem naszych wspólnych planów.