Jak zdać prawo jazdy?

Tak długo zadawałam sobie to pytanie! Jak zdać prawo jazdy?

Był to dla mnie cel nie do osiągnięcia – Milka tak bardzo lubiła się ze mnie śmiać, że nie mam prawka – małpa 😛
Zaczęłam robić kurs zanim ukończyłam 18 lat, w sumie jak większość ludzi. Uwielbiałam jeździć samochodem! Miałam za ciężką nogę, zdecydowanie, ale serio to lubiłam – do czasu gdy nadszedł czas egzaminu!

Na egzaminie teoretycznym, choć nie popełniłam ani jednego błędu, ręce trzęsły mi się tak bardzo, że nie potrafiłam wyjąć dowodu z portfela… Oczy miałam wyłupiaste, a minę jakbym obejrzała Titanica. Zaraz po teoretycznym przeszłam do poczekalni, gdzie ustawiała się kolejka na egzamin praktyczny. MA SA KRA! Zastanawiałam się czy wyjść stamtąd drzwiami czy oknami. Gdy nagle usłyszałam swoje imię i nazwisko wypowiedziane głosem, jakbym została oskarżona o morderstwo już nie tylko ręce, ale i nogi zaczęły odmawiać mi posłuszeństwa.

Oj… nie było lekko. Egzaminator po moich słowach „Dzień dobry” odpowiedział mi „to się okaże”

Możecie sobie wyobrazić co się we mnie działo! Nie wyjechałam nawet z placu, bo noga na sprzęgle dygotała tak bardzo, że uderzała w kierownicę 😛

Tak poszłam na kolejne egzaminy i stwierdziłam, że to nie ma sensu. Co jeden egzamin, to ja gorzej go znoszę. Nie mogłam się opanować. Próbowałam zawsze pomyśleć – dlaczego? Czym ja się tak stresuję? Przecież nie stresują mnie egzaminy w szkole i występy na scenie, których zazwyczaj nie można powtórzyć – a egzamin na prawo jazdy przyprawia mnie o mdłości… Nigdy tego nie zrozumiałam, ale z rozmów z wieloma osobami wynika, że nie tylko ja tak mam! Czując, że nie jestem w stanie podejść do tego spokojnie, stwierdziłam, że zrobię sobie przerwę na jakiś czas – przerwa trwała ponad 6 lat…

Jednak po 6 latach moja przyjaciółka Kasia stwierdziła, że ma mnie dosyć, że mam się ogarnąć, że przecież zdam.

Stała nade mną i pilnowała, abym zapisała się na jazdy. Cisnęła, abym zapisała się na egzamin – szczerze – prędzej zapisałabym się do dentysty. No ale cóż, Kasia jest bardzo skuteczna, więc nie pozwoliła mi zrezygnować.
Po wesołych, przegadanych, rozśpiewanych i roztańczonych jazdach z Michałem ze szkoły jazdy Agra nadszedł dzień egzaminu.

Egzamin w Łodzi – WORD przy ulicy Smutnej – super! Nazwa ulicy niezwykle trafna – oddaje urok tego miejsca – więzienie, cmentarz i WORD – trzy najbardziej przerażające miejsca na świecie!

Teoria zdana – wiem, że teraz jest dużo trudniejsza, ale bez przesady! Słyszę swoje nazwisko, już nie wyczytane tak ponuro jak przed laty w Poznaniu – Pani Ilono, auto nr 19 czeka. No to idę – nogi jakby stabilniejsze niż za czasów 18stki na karku. Przychodzi Pan Łukasz – Pan Łukasz Stolarek – i mówi „DZIEŃ DOBRY”! Wowwww – myślę, jest człowiekiem, nawet jakby się uśmiechnął. Poczułam taką ulgę, że z miejsca opowiedziałam mu o miłym przywitaniu egzaminatora z Wielkopolski – uśmiechnął się ponownie – myślę, nie będzie tak źle.

Światła znam, płyny pod maską znam – zaczynamy plac manewrowy. Że ja cholera nie spojrzałam na te pachołki… Do przodu oczywiście luz, do tyłu też nie najgorzej, wyszłam z łuku, jestem na prostej, a za mną nagle milion pachołków od sąsiadujących torów, nosz ku***, które są moje?! Zatrzymałam się na czuja wiedząc, że na pewno nie stoję w kopercie – a jednak – Pan Łukasz wsiada do auta i mówi, jedziemy na górkę, myślę „ale jaja” i ruszam na podbój równi pochyłej 😛 No sprzęgło to tam nie było najlepsze – jeśli czyta to ktoś w WORDu to informuję, iż w aucie nr 19 sprzęgło piszczy i chodzi jak… a w sumie co ja tu będę przeklinać – sprawdźcie sami.

Udało się – jedziemy do miasta.

Ja oczywiście cały czas mówiłam, trajkotałam o moich tabletkach uspokajających, o przygodach z poprzednich egzaminów, o tym co widzę na drodze. Dowiedziałam się, że mogę włączyć radio, więc nawet sobie trochę ponuciłam, choć gdy zaczęłam śpiewać Pan egzaminator zapytał:
– ile zapłaciła Pani za egzamin?
– 140 zł
– aaaa to wersja podstawowa, bez opcji śpiewania.
Wtedy wiedziałam, że jedzie ze mną spoko ziomek, tylko musi zachować pozory poważnego typka. 😛

Pojeździliśmy trochę tu, trochę tam, oczywiście ja cały czas gadałam, aż nagle zorientowałam się, że wracamy, że jesteśmy blisko WORDu – na mojej twarzy malował się uśmiech, choć wiedziałam, że nie może mnie to zdekoncentrować. Gdy zaparkowaliśmy po powrocie myślałam, że rozsadzi mnie od środka – usłyszałam „no nie ma wstydu, ocena egzaminu POZYTYWNA” 😀 Yeahhhh!!! Aż musiałam go przytulić 😛

Wracając z białym świstkiem ulicą Smutną, nagle wydała mi się ona niezwykle szczęśliwa – ciekawe dlaczego? 😀

Wieczór musiałam podsumować w Ato Sushi, trzeba było to uczcić! Oczywiście zaprosiłam Kasię, dzięki której ponownie usiadłam za kierownicą! Dzięki Kejt! <3