Chwila oddechu…

Przyszło nam żyć w czasach, gdzie najbardziej deficytowym towarem jest czas…

Wiecznie gonimy za czymś niedoścignionym. Żądamy od siebie i od innych coraz więcej. Chcemy żyć mocniej! Pragniemy silnych przeżyć i niezapomnianych doznań. Zatracamy się w tym pędzie, przegapiając coś niepowtarzalnego – życie.

Przez większość naszego bytu tylko myślimy o tym jaki może on być wspaniały. Z uporem maniaka chodzisz na ten sam peron i patrzysz jak pociąg zwany szczęściem znów odjeżdża bez Ciebie. Bo to nie czas. Bo to nie ten moment. Bo praca. Bo rodzina. Bo kredyt. Bo pies. Sam zakładasz sobie na nadgarstki kajdany codzienności. I chociaż klucz do porzucenia ich leży cały czas na stole przed Tobą, to nauczeni karności niczym bity pies, nie sięgasz po niego. Trwasz, istniejesz, myśląc, że to wszystko co może Cię spotkać. Nie piszę nic odkrywczego, bo każdy to wie. Każdy to czuje od czasu do czasu siadając za biurkiem. Nie piszę tego, bo jestem gdzie indziej. Jednak zajrzało do mego życia inne słońce. Urodziłam Ignasia, który zmusił mnie bym zastanowiła się chwilę dłużej nad tym komu pozwalam kierować swoim życiem. I w gruncie rzeczy godzę się by był to Ignacy, Jacek, Ilona czy naturalny rytm. O tyle słabo się czuję, kiedy to jest Mieszko, Jagiełło, ZUS czy Urząd Skarbowy. To nie nawoływanie do bojkotu życia jakie do tej pory wiedliśmy. To prośba byśmy się nad tym zastanowili. Byśmy nie przegapili momentu, kiedy nasze dzieci dorastają. By mogły powiedzieć coś więcej o swoich rodzicach, niż to, że kupili im nowy model iPhone. Każda godzina nabrała dla mnie innej wartości, bo spędzona w pracy wyklucza bycie z Ignasiem. Dlatego staram się wykorzystywać dobę do maksimum. Często siedząc tak jak teraz i pisząc dla Was publikację, gdzie jest grubo po północy, by nie tracić cennych chwil.

Cholera, żaden dzień w życiu mnie jako mamy się już nie powtórzy. I często wychodząc z domu ‘zarobić na życie’ czuję ten przeszywający moje serce kolec niepokoju, że tracę coś tak cennego, że żadne pieniądze tego nie zrekompensują. Pół życia spędziłam martwiąc się o jutro. Bojąc się tego, by nigdy więcej niczego mi i moim bliskim nie zabrakło. I jestem w punkcie gdzie nie tylko świadomie mogę decydować o tym jak będzie wyglądał mój dzień, ale też mogę przestać się martwić i na chwilę odetchnąć.

Kiedy Jacek mnie ciągnął ze wszystkich sił do swojej ‘oazy na końcu świata’ w puszczy spalskiej, nie do końca rozumiałam co go tam tak gna. Teraz już wiem. Kiedy przekraczamy bramę tej wspaniałej działki, problemy i troski dnia codziennego zostają po drugiej stronie. Zbawienny wpływ ma na to słaby internet 🙂 Kiedy dzień jest ubrany w banalne fatałaszki codziennych zadań porąbania drewna, uszczelnienia komina, zgrabienia liści, rozpalenia w kominku, ugotowania obiadu, pozbierania owoców lasu, życie staje się proste. Ale dopiero teraz wiem, że bynajmniej nie mniej atrakcyjne. Bo kiedy mijasz krzew soczystych malin i smakujesz owoc, który jest bezpośrednim skutkiem Twoich zeszłorocznych zabiegów, rozumiesz, że to jest życie. Że właśnie zatrzymując się na chwilę zyskujesz tak wiele. Nawet kiedy nie mamy możliwości gdzieś wyjechać i jesteśmy w mieście lubimy na spacery uciekać do lasu, cenimy każdą taką chwilę.

Nieopodal Łodzi jest miejsce, które mi i Jackowi dało poczucie ucieczki. Pojechaliśmy tam we trójkę zachęceni opinią przyjaciół. Nie do końca wiedząc czego się spodziewać. Chcieliśmy chwili relaksu, może masażu po ciężkim tygodniu, a dostaliśmy o wiele więcej. Columna Medica to nietuzinkowe miejsce i wymaga wspomnienia w kontekście tekstu o wyższych wartościach. To ośrodek który ,jak się dowiedzieliśmy po przyjeździe, został założony by ratować kręgosłup Żony właściciela. Czy może być piękniejszy bodziec do powstania tego przybytku niż miłość i troska o ukochaną? Spędziliśmy tam dwa dni. Dwa dni gdzie jedliśmy pyszne i zdrowe jedzenie. Gdzie odbyłam szereg zabiegów na ciało i twarz. Gdzie spacerowaliśmy po stuletnim sosnowym lesie. Gdyby ktoś mnie tam wysadził nie uprzedzając wcześniej gdzie jesteśmy byłabym skłonna strzelić, że nad morzem. Wyjeżdżaliśmy wypoczęci i przekonani, że jeszcze tam wrócimy.

Życzę sobie i Wam, abyśmy doceniali każdą chwilę z bliskimi, abyśmy cieszyli się z małych rzeczy, abyśmy ŻYLI <3

Zdjęcia z Columna Medica <3 pomyśleć, że ta oaza spokoju jest zaledwie 20 min od Łodzi <3

A teraz Wy, powiedzcie mi czy macie jakieś miejsca warte wspomnienia w kontekście ucieczki od mozołu dnia powszedniego? Macie swoje ulubione miejsca do których czasami uciekacie?